Jednym z najpospolitszych krajowych ptaków jest rudzik. Mniejszy od wróbla ale intensywniej ubarwiony w oliwkowo-brązowy wierzch a czoło, kantarek, podbródek i  pierś pomarańczowo- czerwoną. Młode ptaki są gęsto nakrapiane, bez czerwieni w upierzeniu. Ptaki mają charakterystyczne duże czarne oczy.  Rudzik występuje w całej Europie, zwykle zimuje w rejonie Morza Śródziemnego, lecz ostatnio niewielkie grupki pozostają w kraju. Głosy ostre, szybkie cykanie, śpiew głośny i nastrojowy, często śpiewa po zmierzchu. Zasiedla śródpolne zadrzewienia, parki i ogrody, lubi sąsiedztwo osiedli ludzkich, często w pobliżu cieków wodnych i zbiorników. Potrafi odbywać lęgi 2 razy do roku od kwietnia do lipca. Gniazdo zakłada w korzeniach drzew, dziuplach, często w szczelinach murów. Barwa jaj jasna w ciemniejsze plamki, wysiadują oboje rodzice przez 15 dni. Pisklęta przebywają w gnieździe kolejne 15 dni i są karmione wytrwale przez rodziców.  Pokarm stanowią owady i bezkręgowce a także miękkie owoce i jagody. Ptaki są mało płochliwe i często towarzyszą ogrodnikom w pracach na działkach, skwapliwie korzystając z otwartego bufetu przy uprawie lub pielęgnacji upraw. Są trudne w obserwacji, gdyż zwykle przebywają w ukryciu, jedynie w czasie karmienia piskląt to się zmienia. Są zwykle mało towarzyskie z wyjątkiem jesiennych migracji i zimowych eskapad w poszukiwaniu pokarmu. Odwiedzają wtedy karmniki a tam najchętniej korzystają z płatków owsianych i jęczmiennych.

Mimo, że rudziki są pospolite należy chronić te ptaki i ich siedliska, bo spełniają rolę sanitarną dla naszych ogrodów i sadów. Stanowią barwny element przyrody ożywionej, są pożyteczne i podlegają ochronią, jak wszystkie ptaki śpiewające.