^ Góra strony
Biuletyn Informacji Publicznej  
Harminogram szkoleń ŚODR Częstochowa 
Harminogram szkoleń ŚODR Częstochowa 
Harminogram szkoleń ŚODR Częstochowa 
Harminogram szkoleń ŚODR Częstochowa 
Harminogram szkoleń ŚODR Częstochowa 

Zaloguj

Konferencja dla hodowców drobnego inwentarza - Relacja z wykładów

DROBNY INWENTARZ KONFERENCJA 27.06.2021

”Minimalizacja kosztów produkcji oraz aktualne problemy problemy w chowie i hodowli drobnego inwentarza”.

Śląski Ośrodek Doradztwa Rolniczego zorganizował branżową konferencje nt. „Minimalizacja kosztów produkcji oraz aktualne problemy w chowie i hodowli drobnego inwentarza”, która odbyła się 27 czerwca 2021 w ŚODR w Mikołowie. Konferencja prowadzona była w reżimie sanitarnym – obowiązkowe były maseczki, dystans 1,5-2,0 m. także inne obostrzenia, w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawnych, wymagań, zaleceń i warunków sanitarnych. W konferencji uczestniczyło 28 czołowych hodowców i producentów drobnego inwentarza, którzy zaszczycili nas swoją obecnością. Organizatorem i moderatorem konferencji był Dział Technologii Produkcji Rolniczej i Doświadczalnictwa. Konferencji towarzyszyła wojewódzka wystawa drobnego inwentarza w ramach 41 jubileuszowych „Dni Otwartych Drzwi”. W trakcie konferencji wygłoszono interesujące i stojące na wysokim poziomie merytorycznym wykłady, których streszczenie i reasumpcję prezentujemy w niniejszym artykule. Prelegenci w swoich wystąpieniach podkreślali że w produkcji drobnego inwentarza dąży się do stałego doskonalenia cech genetycznych utrzymywanych zwierząt. Wartość zwierząt określana jest między innymi przez wyniki produkcyjne na, które wpływ mają czynniki dobrostanowe i środowiskowe. Żywienie zaliczyć należy do czynników najważniejszych. Powszechnie wiadomo, że stosowanie właściwego żywienia niejed­nokrotnie nastręcza bardzo dużo kłopotów, a często jest wręcz nie­możliwe (np. nieprawidłowo zbilansowane dawki żywieniowe), dla­tego hodowcy drobnego inwentarza powinni tym bardziej zwracać baczną uwagę na jakość i użytkowość osobników wprowadzanych do stada hodowlanego. Należy podkreślić, że mimo niekorzystnych i niesprzyjających warunków dla polskiej hodowli, niektórzy hodowcy drobnego inwen­tarza potrafią wychować dobry, a nawet bardzo dobry materiał, za który na wystawach przyznawane są im pierwsze nagrody i "championy". Ich zwierzęta na giełdach i aukcjach cieszą się dużym popytem, osiągając przy tym dość dobre ceny. Z obserwacji terenowych, przeprowadzonych przez specjalistów wynika, że hodowcy ci przywiązują wielką wagę do właściwie prowadzonej pracy selekcyjnej na swoich fermach. Zależy ona od znajomości zasad i prawideł selekcji, a tak­że związana jest z doświadczeniem hodowlanym, zamiłowaniem do doskonalenia zwierząt oraz dokładnością i rzetelnością w pro­wadzeniu prac selekcyjnych. Dzięki prawidłowo prowadzonej selekcji można uzyskać do­skonalenie zwierząt, manifestujące się wyższym poziomem cech użytkowych. Ten wzrost poziomu cech zależy od intensywności se­lekcji, której miarą jest różnica selekcyjna. Przez różnicę selekcyjną należy rozumieć różnicę w poziomie selekcjonowanej cechy między średnią wybranych osobników a średnią całej populacji. Im większa jest różnica selekcyjna, tym większej należy spodziewać się poprawy cech użytkowych. Na fer­mach o zróżnicowanej jakości pogłowia można szybciej i łatwiej uzyskać wzrost poziomu selekcjonowanych cech. Natomiast tam, gdzie materiał zwierzęcy jest bardziej wyrównany, o wysokiej war­tości hodowlanej - wzrost poziomu cech jest mniejszy i powolniej­szy, co wiąże się ze znacznie większym podobieństwem genotypu zwierząt pod względem selekcjonowanej cechy. Za miarę skuteczności prowadzonej selekcji można uznać po­stęp hodowlany, to jest różnicę w poziomie danej cechy w dwóch kolejnych pokoleniach - w pokoleniu rodzicielskim i w ich potom­stwie. Należy oczekiwać, że postęp hodowlany będzie najwyższy i zgodny z przewidywaniami w pierwszych pokoleniach. W dalszych bowiem postęp hodowlany będzie się znacznie zmniejszał i odbiegał od pierwotnych założeń. Stan taki jest powodowany antagonizmem pomiędzy selekcją sztuczną a naturalną (np. osob­niki bardzo dobre pod względem cech użytkowych, wybrane przez hodowcę, nie zawsze będą charakteryzowały się wysoką zdrowotnością i żywotnością) oraz wzajemnym różnorodnym oddziaływaniem na siebie (interakcja) genotypu i zmieniającego się środowiska. Selekcję można prowadzić na jedną lub kilka cech. Selekcja na jedną cechę jest najłatwiejsza i najbardziej intensywna, gdyż można wówczas uzyskać znacznie większą różnicę selekcyjną. W przypadku zwierząt futerkowych, np. królików, wybraną cechą mo­że być masa zwierzęcia, barwa okrywy, gęstość okrywy, struktura okrywy włosowej. Metoda ta, aczkolwiek szybka, efektywna i efek­towna, ma i wiele wad. Stosując tę metodę traktuje się wiele cech w oderwaniu od innych, nie zwracając zupełnie uwagi na współzależności między cechami, wynikające z wzajemnych oddziaływań genów. Prowadząc przez dłuższy czas selekcję na jedną cechę może­my uzyskać znaczny postęp w jej poziomie, ale jednocześnie spa­dek innych cech. Inną metodą jest selekcja następcza. Polega ona na prowadzeniu selekcji kolejno w kierunku każdej z wybranych cech. Przez kilka pokoleń selekcjonuje się zwierzęta w kierunku jednej z .wybranych cech. Po osiągnięciu określonego jej poziomu rozpoczyna się selekcję na drugą cechę. Po kilku kolejnych pokoleniach, gdy uzyska się pożądany poziom, rozpoczyna się w ten sam sposób selekcję na trzecią cechę. Metoda ta, mimo że prowadzi do uzyskania dużego postępu hodowlanego w zakresie każdej z wybranych cech, obarczona jest wadami, do których zaliczyć należy jej długotrwałość, możliwość wystąpienia ujemnych współzależności genetycznych oraz zmniej­szenia się poziomu uprzednio selekcjonowanej cechy. Innym rodzajem jest selekcja niezależna. Przy tej metodzie prowadzimy równocześnie selekcję w kierunku kilku wybranych, podstawowych cech. Dla każdej cechy ustalamy pewien minimalny jej poziom. Osobnik, który nie osiągnie wymaganego poziomu jed­nej z cech, chociażby inne ocenione miał na bardzo wysokim pozio­mie, jest usuwany z hodowli. Metoda ta ogranicza znacznie wiel­kość różnicy selekcyjnej, a tym samym i intensywność selekcji. Tym niemniej postęp hodowlany pod względem wszystkich cech jest szybszy niż przy selekcji następczej. Selekcja wstępna dotyczy zwierząt młodych. Przeprowadza się ją zazwyczaj dwukrotnie: po raz pierwszy przy odsądzeniu i po raz drugi przed wyborem do stada rozpłodowego. Kryteriami oceny są tu: zdrowotność, plenność, budowa i dane dotyczące rozpłodu. Selekcja masowa jest prowadzona systematycznie lub etapowo w całym stadzie produkcyjnym. Kryteriami oceny jest zdrowotność i takie cechy użytkowe jak: płodność, plenność, budowa, wzrost a także wydajność rzeźna (u królików). Mimo, że selekcja ta nie uwzględnia cech pochodzeniowych, to przez eliminowanie osobni­ków z niepożądanymi cechami przyczynia się do podnoszenia war­tości użytkowej stada i w fermach towarowych może stanowić początek pracy hodowlanej". Selekcja wskaźnikowa - wg indeksów selekcyjnych. Selekcja ta oparta jest na sumie wartości ocen jakościowych (użytkowych) lub zarówno cech użytkowych i hodowlanych. Metoda ta obowiązuje na fermach reprodukcyjnych i zarodowych, stanowiąc podstawę do uznania tych ferm. Selekcja zwierząt powinna być bezwzględnie prowadzona na każ­dej fermie, co leży w interesie przede wszystkim hodowcy, gdyż umożli­wia mu wybór dobrych jakościowo zwierząt do stada. Doświadczeni ho­dowcy, z wieloletnim stażem i "okiem hodowlanym" mogą ją wykonywać sami, wykorzystując dodatkowo wyniki przeprowadzonej oceny licencyjnej. Natomiast hodowcy z krótkim stażem hodowlanym powinni korzystać z pomocy zootechników. Wybór metody selekcyjnej wiąże się w dużym stopniu z wielkością populacji na fermie oraz wartością utrzymywanych zwierząt. Przy małej liczebności osobników hodowca często z konieczności musi stosować selekcję na jedną cechę. Konieczne jest wtedy dokonanie hierarchii ważności cech, które staną się przedmiotem selekcji. Pracę selekcyjną powinno rozpocząć się od poprawy cechy "najgorszej", w największym stopniu rzutującej na niską wartość zwierząt. Na fermach z dużą obsadą zwierząt można stosować metodę selekcji niezależnej. Stosun­kowo większa liczba osobników umożliwia bowiem wybór do stada takich zwierząt, które charakteryzują się odpowiednim poziomem wybranych cech, zgodnie z kierunkiem doskonalenia zwierząt. Pisząc o pracy selekcyjnej, która umożliwia prawidłowy wybór zwierząt do stada, należałoby zwrócić uwagę hodowców na sprawę zdrowotności zwierząt i wynikające z tego tytułu konsekwencje. Hodow­cy, dążąc do podniesienia jakości zwierząt, dokonują zakupu materiału hodowlanego z innych ferm. Zakupione   zwierzęta powinny charakteryzować się wysoką wartością hodowlaną i być lepsze, a w żadnym razie nie gorsze od własnych. Dokonując zakupu, zwracamy baczną uwagę na stan zdrowotny, zachowując bioasekurację, izolując na 21 dni zakupione zwierzęta przed wprowadzeniem do swojego stada podstawowego. W przypadku podejrzeń co do niewłaściwego stanu zdrowia, należy bezwzględnie zrezygno­wać z zakupu. Wszystkim hodowcom, miłośnikom i sympatykom drobnego inwentarza życzę wielu sukcesów w trudnej pracy hodowlanej.

This site uses encryption for transmitting your passwords. ratmilwebsolutions.com